Muzeum Kolei Wąskotorowej w Wenecji powstało w 1972 roku jako oddział Muzeum Ziemi Pałuckiej w Żninie. Pałuki to najstarsza część ziem polskich, położona nad Wartą i Notecią, w centralnej Polsce, obecnie województwo kujawsko-pomorskie. W Biskupinie odkopano ślady dawnych Słowian z okresu tzw. kultury łużyckiej, trwającym od środkowej epoki brązu, od około XIV wieku przed naszą erą, po wczesną epokę żelaza, czyli do około V wieku przed naszą erą. Na tym terenie powstał Szlak Piastowski pomiędzy Żninem a Biskupinem. Muzeum Ziemi Pałuckiej utworzono w 1963 roku po latach starań, a w 1972 roku powstało Muzeum Kolei Wąskotorowej w Wenecji. Celem muzeum było zachowanie bogatej historii Żnińskiej Kolei Powiatowej, która powstała w 1894 roku i przyczyniła sie do gospodarczego rozwoju regionu.
Początkowo służyła do przewozu buraków cukrowych do pobliskich cukrowni, poza tym zaopatrywano okoliczne majątki i wioski w materiały budowlane, węgiel, drewno. Potem kolej rozpoczła usługi pasażerskie i już w 1900 roku przewiozła ponad 12.000 różnych ładunków oraz 58.000 pasażerów. W 1914 roku żnińska Kolej dysponowała 11 wagonami osobowymi, 174 wagonami pasażerskimi, 4 wagonami bagażowo-pocztowymi i 16 specjalnego przeznaczenia. Eksponaty (najstarszy z 1900 roku) są ustawione na torach o szerokości 600 mm. Jest tu kilkanaście parowozów, niezwykły wagon pocztowy o długości 255 cm i wysokości 175 cm.
W muzeum można obejrzeć stare narzędzia do konserwacji wagonów i stacji kolejowych, umundurowanie, czapki kolejarskie, fragmenty różnego rodzaju szyn. Najstarszy parowóz w muzeum pochodzi z 1900 roku, został wyprodukowany w firmie niemieckiej, jak zresztą większość parowozów zgromadzonych w skansenie. Na terenie skansenu znajduje się autentyczna stacja kolejowa wraz z poczekalnią. Regularnie kursuje też pociąg szlakiem piastowskim ze Żnina przez Wenecję i Biskupin do Gąsawy. Na lokalizację muzeum w Wenecji zwanej "Perłą Pałuk" wpływ miało nie tylko malownicze położenie tej miejscowości, ale również bezpośrdenie sąsiedztwo ruin zamku zbudowanego w latach 80-tych XIV wieku przez Mikołaja z Chomiąży z rodu Nałęczów zwanego "Krwawym Diabłem".
